Gerçekten küstüm.
Çocukça, biliyorum.
Küsmek, çok saçma ve gereksiz bir eylem bence.
Sevdiklerinle güzel anılar yaratabilecekken,
Neden küser ki insan?
Anlamıyorum.
Ama sana küstüm ben.
Çok parlak, çok sıcaksın.
Gösteriş meraklısısın.
Ama en çokta ne biliyor musun,
Bencilsin sen bencil.
Neden biraz bulutların ardına saklanıp,
Sahneyi yağmura bırakmıyorsun?
Özledim, sevgili Güneş.
Islatmayı ve ıslanmayı.
Çamurlu ayakkabıları.
Yüzümü gökyüzüne çevirip,
Gözlerimi yağmurla doldurmayı özledim...
Kahvenin şekere duyduğu özlem gibi,
Toprağın yıkanmaya ihtiyaç duyduğu gibi,
Yaprakların sarıyı imrenmesi gibi
Kitapların yağmurda, bir kahveyle okunmak istemesi gibi,
Özledim seni Yağmur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder