Olasılıksız Tesadüfler

  Gene düşmüş yolum Alsancak caddelerine. Bir vapurdayım; gözümü açıp kapıyorum, Kızkulesi’nin yerini yeşil tonlu Ege dalgaları almış. Karşıyaka bana göz kırpıyor, Alsancak’a yaklaşırken gençlik anılarıma da varıyorum. Selam sana İlkler şehri!

  Yanımda şimdiki zamandan bir dost, geçmişin topraklarında yolumuzu buluyoruz. Her bir yüz ifadesi, rengi solmuş bir grafiti, atların toynak sesi yahut Avrupai esinti anılarımda bir ürpertiye sebep oluyor. Ne tuhaf! Bu caddelerde son yürüyen ben, aslında ergenliğin heyecanı ve saf toyluk dönemine ait bir kızdı. Şimdi ise, kendi ayakları üzerinde durmaktan ziyade arada düşse de ellerini kanatarak kalkmayı bilen genç bir kadın. 

    Sanki işsiz bir yılan balığı tenime hafifçe dokundu. Sanki meraklı bir çocuk edasıyla bir prize parmağımı soktum. Sanki kalbime delicesine şok yüklediler. Çünkü insan dene varlık olasılıksız bir durumla karşılaştığında bedeni böyle bir tepki vermeyi seçer. Milyonlarca insan, milyonlarca olasılık ve milyonlarca seçenek. Hepsinin kesişim noktası ise tam şu an.

  Bir insanla yollarınızı ayırdığınızda o kişi bir nevi ölmüştür: Bir daha konuşmaz, haber almaz ya da buluşmazsınız. Ancak kalbinizde öldürdüğünüz kişi karşınıza çıkarsa zombi görmüşe dönersiniz. Belki bu yüzdendir aramızda geçen kısa soluklu sohbetin verdiği tatsız his. Söylenmemiş sözlerin ağırlığı, sezon finali yapmış dizilerin yeni bölümü ve kitabın son sayfasının ardından gelen sürpriz bir sayfa.

    Anlam. Her olayın bir sebebi vardır. Kader. Olasılıklara işlemeyen paslanmaz demir. Geçmiş. Tek bir itirafla yeni baştan yoğrulmaya hazır bir hamur. Şimdi. İnandığımız gerçeklik. Gelecek. Tam bir muamma. İnsanın anlam ve neden arayışıdır yaşam. Her bir olayı nedenselleştirir, insanlara anlam yükler ve hislerimizi mantık çerçevesinde yorumlarız. Ancak öyle bir an gelir ki, tek bir tesadüf, hayatın detaylarından bile şüphe duymamıza yol açar. Tesadüf, bilinmezliktir. Tesadüf, olasılıksızlığı olanaklı kılandır. Tesadüf, sorgulamadır.

Her dönüş, biraz da gidişe bağlıdır.

Veda ne demekti,
Her anı bir daha içine çekmekti,
Hayattaki ince detayları,
doyasıya içmekti.
Her bir insanın yüzüne,
Bakışlarına,
Gülümsemesine,
İmalı sözlerine,
yeniden dikkat etmekti.
Fark etmekti;
Çorbanın tuzuna,
Günbatımındaki kızıla,
Serçenin sesine,
Kahkahanın tonuna.
Çaresizlikti,
Israrla anları elinden tutup,
asla bırakmama çabasıydı.
Aklım bir fotoğraf makinesi,
Her bir dakikayı çekiyor.
Ancak aslına bakarsanız,
fotoğraf uçar, his kalır.
Duygular kıyıya vurur,
kumsalda izini bırakır.
Ve tüm o geceye serpilmiş yıldızlar,
Göz kırparken,
Bir öpücüğün ardındaki iz gibi,
Kalbimde hisler,
eşsizce parlar.
Vedalar acıdır,
Gerçekle acabalar arasındaki silik iz,
birden belirginleşir.
Arkadaş dediklerin,
sıradan yabancılarken,
Gündelik insanlar,
aslında saklı bir dostmuş.
Veda etmek zordur,
Cesaret ister.
Gidene hüzün,
kalana zulüm.
Her gidişin bir dönüşü olsa da,
Her dönüş, 
biraz da gidişe bağlıdır.
Söylenmemiş özürlere,
ve yarım kalmış cümlelere,
Vedalara bağlıdır.

Mezuniyet Alanı Chapter 3

  Aradan yıllar gelip geçiyor, insanlar geliyor, anılar geçiyor... Ancak benim Mezuniyet Alanı yazılarım geleneğini bozmadan hep yerinde kalıyor. Gür ormanın ardında kaybolmaya yüz tutmuş güneş, sadık yarim mavi kulaklıklarım ve sıcacık white mocha'm. İşte bu, mükemmel üçlü.
  Yıl olmuş 2018, 8 sayısına olan düşkünlüğümden olabilir ama sanki bir güzel geldi bu sene. Aslında bu seneye ürkek bir adım atmıştım. Bu yıla hafif bir bakış atıp, ortalığı kolaçan edecektim. Eğer tatlı duruyorsa içeri girecek, yok hayır, hafif karanlıksa girmeyi reddecektim. Ne o, hep 2017'de yaşayamaz mıyım? Ben ne insanlar gördüm, hep geçmişte yaşayan. An nedir bilmeyen, zamanda kaybolmuş tiplerdi. Ancak ben öyle değilimdir, cesaretimi sırtıma yüklenir ve kalbim merakla çarparken yeni yıla balıklama atlarım. Özyeğin'in bana neler sunacağını nasıl olur da merak etmeyeyim, öyle değil mi?
  2.sınıf zorlayıcı, mücadele gerektiren ve insanı yoran türden. Kütüphaneyi geceleri biz kapıyoruz, sabahları kahveyle ayakta duruyoruz ve beynim fazlasıyla yorulmuşken beyin hakkında ders görüyoruz. Ancak psikolojide 2.sınıf, uğruna savaşmaya değen bir sevgili gibi. Seni yoruyor, bazen de canından bezdiriyor. Ancak merak ediyorsun, onun hakkında her şeyi bilmek istiyorsun. Beraber geleceğiniz üzerine çok düşünüyor, fazlasıyla plan yapıyorsun. Her stajda onu daha yakından tanıyor, psikologlar ile yaptığın ilgi çekici konuşmalarda onun hakkında daha fazla bilgiye ulaşıyorsun: Psikologlarla yapılan bir stalk gibi. Ve o bitmek bilmeyen güzelim psikoloji kitapları var ya, işte en eğlenceli tarafı bu. Kelimelerin sana bir vizyon katacağını bilir miydin? Kitapların, yaşadığın hayatı tüm detaylarıyla ve güzel incelikleriyle gözler önüne sereceğini? İnsanları yargılamadan önce 3 defa düşünüyor, ilişkiler üzerine daha çok kafa yoruyorsun. Artık her bir davranışın, sahte gülümsemelerin ve anneden gördüğün sevginin, hayattaki anlamına sahipsin. Sevgili Üniversitem, bana farkındalık ve vizyon kattığın için teşekkür ederim.
  Bir arkadaş, Boğaziçi'ne yüksek lisans başvurusu için gider. Not ortalaması üst düzey, kendine duyduğu güven şahane. Akademisyenler CV'sine bakar ve der ki: "Neden bu kadar yüksek bir ortalamaya sahipsin? Tüm üniversite hayatını sadece ders çalışarak mı harcadın?" Ve o arkadaş yüksek lisansa kabul edilemez.
  (Experience çalmaya başladı, canım) Ve sen, sevgili ÖZÜ! Sevgili 2018 hayatına girerken bana eşlik eden sevgili güzel üniversitem! Bana kattığın güzel arkadaşlıklar, sosyal hayat ve en harika ekip olan YYK için teşekkür etmek istiyorum.
   YYK ile organize ettiğimiz en korkunç Halloween partisi için, sıcak çikolatalı akustik geceleri için, Thales'te beraber oynadığımız tabular için ve beraber döneme beyazlar içinde veda ettiğimiz için;
   Arkadaşlarımla dostlarımı aynı potada eritip "multifriendship" akımını başlattığım, beraber nice doğumgünleri kutlayıp Kadıköy'de en güzel anıları beraber paylaştığımız için;
  Okulun ilk festivalinden tut, çeşitli konserlerde çılgınlarca dans ettiğim, ardarda içtiğim kokteyller için aptalca gülümsediğim, karaokelerde dostlarımla çılgınca şarkı söylediğim, arabada son ses müzik açıp "itlik" yaptığım, gecenin 4'ünde künefe yemeye gittiğim için;
   Yepyeni macera dolu seyahatlerle Kocaelinde dostlara yapılan bir baskın için; Eskişehir'de öğrenci milletinin ele geçirdiği bu güzel şehre ayak basabildiğim için,
   Bir projeye katılıp hayatlara dokunabildiğim ve tüm o annelerin, tüm o çocukların yüzünü gülümsettiğim için;
   Nice kötü zamanlarda ıslak omuzlar, gandalf alıntılarıyla teselliler ve kalbe atılan dikişlerle karanlıkta bir mum gibi hissettirdiğin için;
   Aşkın sadece alev alev yanan bir kıvılcımdan fazlası olduğunu, aslında aşk denilen hissin derin bir dostluk, bağlanma ve destekten oluştuğunu gösterdiğin için;
   Teşekkür ederim.
   Seneye Erasmus rüzgarı esecek, yeni ve bembeyaz bir sayfa ardına kadar açılacak. Heyecan, merak ve özlem birbirine dolandı. Geleceğe duyulan yaşanmamışlığın özlemi, ileride duyacağım derin hasretin gölgesi altında. Dün verdiğim veda gecesinde Özyeğin'in bana kattığı müthiş dostluklar masamdaydı. Arkadaş sandığım, bağımın yeterince güçlü olduğunu göremediğim sevgili yürekler... Meğersem ne kadar da yanılmışım. Birbirinden ayrı, farklı renkler bir masada gökkuşağı oluşturdular. Eğlence temalı olacağını sandığım gece, duygu merkezli oldu. Ağlayarak bana sarılanlar, "gitme!" diyenler ve sensizliğin eksikliğinden bahsedenler... Ne güzel dostluklar kurmuşum, haberim yokmuş. 2018 bana Özyeğin'den harika insanlar tanıştırdı, sevdim ve sevildim. Değer verdim, değer gördüm. Nice güzel kalplerde yer edindim.

  Ve ben, şu an, 2018 tarihli ve 2.sınıf zamanlı bir günde, Mezuniyet alanında oturuyorum, pek sevdiğim ormana doğru. Ve gözlerden yiten güneş, kulağımda çalan Debussy ve yarısı bitik kahvemle. Güzel anılarda yaşıyor; güzel anıları yaşatıyorum. Bugün kendimi huzurlu hissettiğim canım Özü'mde bu satıları yazarken, seneye Hollanda esintili kelimeler hakim olacak. Ancak yeniden geleceğim, Mezuniyet Alanında oturacağım ve seneye gelişigüzel bir bakış atıp parmaklarımın geçmişe dokunmasına izin vereceğim.


"İyi ki" kaplı bir sene umuduyla...
02.06.2018