2 Ekim 2014 Perşembe

En Yüce Sözcük

“Her insan cennete gitmeyi hayal eder, ancak kimse ölmeyi istemez.”

       Ölüm… Her insanda farklı anlamlar kazanan bir sözcük… Gecenin en siyah renginden de kara, çaresizlik kokan, korku salan bir sözcük… Bazılarının en büyük korkusuyken, bazılarının kurtuluşa duyduğu özlemdir… Hayatını “yaşayanlar” için kitabın son sayfası, hayatını yaşamayı dileyenlerin ilk sayfası.. Bir çoğunun sorunlardan ve ıstıraptan, hüzün ve acıdan kurtuluş hayalleriyle süslüdür bu sözcük.. En cesur yürek bile korkuyla titrer, en korkaklar arzuyla bekler.. Öylesine güçlüdür ki beyazları siyaha bürür, tek bir ruhu alırken ardından onlarca ruhu hüzne boğar.. Umudun bittiği andır tanımı. Etkisi bazen ömür boyu sürer..
      Ve tabi ki sevgi vardır.. Ölümü asil kılan sözcük budur işte. Sevgi olmadan ölüm nedir ki? Kuru bir sözcüktür belki de. Ona güç katandır Sevgi. Ölüm’ün ardında bıraktığı her gözyaşının ve her yasın, her hüznün, mezarda kuruyan her çiçeğin sorumlusudur. Sevgi’nin ışığını Ölüm bile söndüremez: Hayatlarından koparılan ruhlar, sevgiden asla kopamazlar. Ardında bırakan sadık sevenleri tarafından unutulmazlar.

      Zıtlıkların uyumu gibidir bu iki sözcük. İkisi de her zaman var olmuş ve olacak iki dalıdır hayat ağacının. Ölüm bir ruh alır, Sevgi yüzlercesini ağlatır.. Göz kamaştıran ışığıyla sevgi, her ölümü unutulmaz kılan, sözlükteki en yüce sözcüktür..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder