Olasılıksız Tesadüfler

  Gene düşmüş yolum Alsancak caddelerine. Bir vapurdayım; gözümü açıp kapıyorum, Kızkulesi’nin yerini yeşil tonlu Ege dalgaları almış. Karşıyaka bana göz kırpıyor, Alsancak’a yaklaşırken gençlik anılarıma da varıyorum. Selam sana İlkler şehri!

  Yanımda şimdiki zamandan bir dost, geçmişin topraklarında yolumuzu buluyoruz. Her bir yüz ifadesi, rengi solmuş bir grafiti, atların toynak sesi yahut Avrupai esinti anılarımda bir ürpertiye sebep oluyor. Ne tuhaf! Bu caddelerde son yürüyen ben, aslında ergenliğin heyecanı ve saf toyluk dönemine ait bir kızdı. Şimdi ise, kendi ayakları üzerinde durmaktan ziyade arada düşse de ellerini kanatarak kalkmayı bilen genç bir kadın. 

    Sanki işsiz bir yılan balığı tenime hafifçe dokundu. Sanki meraklı bir çocuk edasıyla bir prize parmağımı soktum. Sanki kalbime delicesine şok yüklediler. Çünkü insan dene varlık olasılıksız bir durumla karşılaştığında bedeni böyle bir tepki vermeyi seçer. Milyonlarca insan, milyonlarca olasılık ve milyonlarca seçenek. Hepsinin kesişim noktası ise tam şu an.

  Bir insanla yollarınızı ayırdığınızda o kişi bir nevi ölmüştür: Bir daha konuşmaz, haber almaz ya da buluşmazsınız. Ancak kalbinizde öldürdüğünüz kişi karşınıza çıkarsa zombi görmüşe dönersiniz. Belki bu yüzdendir aramızda geçen kısa soluklu sohbetin verdiği tatsız his. Söylenmemiş sözlerin ağırlığı, sezon finali yapmış dizilerin yeni bölümü ve kitabın son sayfasının ardından gelen sürpriz bir sayfa.

    Anlam. Her olayın bir sebebi vardır. Kader. Olasılıklara işlemeyen paslanmaz demir. Geçmiş. Tek bir itirafla yeni baştan yoğrulmaya hazır bir hamur. Şimdi. İnandığımız gerçeklik. Gelecek. Tam bir muamma. İnsanın anlam ve neden arayışıdır yaşam. Her bir olayı nedenselleştirir, insanlara anlam yükler ve hislerimizi mantık çerçevesinde yorumlarız. Ancak öyle bir an gelir ki, tek bir tesadüf, hayatın detaylarından bile şüphe duymamıza yol açar. Tesadüf, bilinmezliktir. Tesadüf, olasılıksızlığı olanaklı kılandır. Tesadüf, sorgulamadır.